...

سلام

از وقتی وبلاگ قبلیم خدابیامرز شده! دست و دلم به نوشتن نمیره! نه اینکه خونه جدیدم رو دوست نداشته باشم، نه! انگار هنوز بهش عادت نکردم.

دوروبرم پر از سوژه های ناب برای نوشتنه، ولی تا دست به صفحه کلید! می برم انگار همه پر می کشن، خالی خالی می شم!

تقویم رو صفحه به صفحه و با دقت ورق می زنم تا شاید چیزی برای نوشتن به ذهنم بیاد، ولی...

چند روز دیگه سالروز "فرار شاه معدوم(1357ه.ق)" از ایرانه! چهره خندان "علیرضا پهلوی" پسر کوچکتر شاه رو نمی تونم از یاد ببرم. انگار سرنوشت این خانواده با افسردگی و مرگ، گره خورده. شاید اگه ما هم جای اونا بودیم الان همین احساس رو داشتیم! شاید علیرضا خودش(که نه! اون 12 ساله بود وقتی از ایران رفت) و خانوادش رو تو اتفاقات امروز ایران بی تاثیر نمی دونست؟! شاید که نه، حتماً دلش برای وطنش تنگ شده بود! وطنی که اجدادش بدجوری مستبدانه بر مردمانش حکومت کردن و عاقبتشون شد این! بگذریم...

و 27 دی هم "شهادت فداییان اسلام، نواب..."...

دیگه نمی تونم بنویسم! انگار تمام کلمات و جملاتی که می تونه سرم رو به باد فنا بده، داره هجوم میاره طرفم......

تا بعد...